Jak się spotkali? Przypadkiem, jak wszyscy. Jak się zwali? Na co wam ta wiadomość? Skąd przyby­wali? Z najbliższego miejsca".

Te przestawne zdania otwierają po­wiastkę filozoficzną Denisa Diderota „Kubuś Fatalista i jego pan". Och-teatr wystawił sceniczną wersję przygód do scenariusza Witolda Zatorskiego. 34 lata temu scenariusz ten stał się podstawą oblega­nego przez publiczność spektaklu stołecznego Teatru Dramatycznego. A jak będzie tym razem? Czy Kubuś ożył? Wiele przecież zależy od kontekstu - w czasach Diderota powiastka była manifestem ludowego rozu­mu i krytyką klasy próżniaczej, w łatach 70. krytyką ówczesnych elit. A dzisiaj? Wygląda na niewinne figle, bez mała psoty erotyczne, zaprawione jednak goryczą, z jaką ukazuje nieśmiertelną głupotę (tę uniwersalną) i bezradność przywódców (tę całkiem nowego cho­wu), czas upadku autorytetów. Mimo tego samego scenariusza spektakl tchnie nowym językiem (muzyka, nawiązująca pastiszowo do modnych kierunków, otwarta przestrzeń sceniczna, humor zaprawiony bła­zenadą). Siłą tego przedstawienia jest przede wszystkim styli­styka Montowni, której aktorzy nie próbują naśladować niegdysiejszych mistrzów. Główni bohaterowie różnią się nawet psychofizycznie od swoich wielkich poprzed­ników: wysoki jak tyka Kubuś Rafała Rutkowskiego dominuje nad ciamajdowatym Panem Jana Monczki. Aktorzy nie boją się wyrazistych środków, zresztą gra jest tu jawnie prowadzona i demaskowana - co pewien czas zdarzają się „prywatne" zachowania, abyśmy nie zapomnieli, że to gra w Kubusia i Pana, a pełne wdzięku towarzyszące bohaterom młode śpiewające aktorki (Zuza Grabowska i Zuzanna Fijewska) także tylko grają. Ich klaunady nie pozwalają zatriumfować dętej powadze, a przekora, kiedy Rutkowski snuje Kubusiowe dowody prawdy, zapobiega ześlizgnięciu się przedstawienia na tory sztuczek pod publiczkę. Innymi słowy: żarty namysłem podszyte.