Ratownictwo medyczne jest jednym z zawodów szczególnie obciążonych ryzykiem wypalenia. Jeśli weźmie się pod uwagę stres z jakim na co dzień muszą mierzyć się pracownicy pogotowia i brak wsparcia psychologicznego – przestaje to dziwić. Zasobów starcza im na określony czas. Potem koszty stają się zbyt wysokie. O tym jest „Pogo” - spektakl Kingi Dębskiej na podstawie reportażu Jakuba Sieczki – lekarza, który pracował w ratownictwie sześć lat.

W rolę medyka wciela się Marcin Hycnar. Krąży między poczekalnią, wnętrzem karetki, a prywatnym mieszkaniem. Jest wciąż aktywny, wciąż w ruchu – jakby w chaotycznym tańcu, do którego nawiązuje tytuł przedstawienia. Balansuje między emocjami: obrzydzeniem w trakcie udzielania pomocy bezdomnym, dyskomfortem podczas wystawiania aktu zgonu, irytacją na dyspozytora, zmęczeniem. Mówi o przemożnej chęci niesienia pomocy, ale też chwilach bezsilności i bezradności, o szukaniu równowagi między paraliżującą niepewnością a wyniszczającą rutyną. Wspomina o trudności radzenia sobie z agresją werbalną i fizyczną pacjentów, ale też o wdzięczności, którą nie jest łatwo przyjąć. Twórcy odzierają zawód ratownika z patosu – to nie bohaterstwo, ani powołanie – to ich zdaniem misja, którą trzeba wykonać.

„Pogo” to dobre przedstawienie. Zgrabnie wyreżyserowane, świetnie zagrane, z bardzo interesującą oprawą muzyczną i funkcjonalną, rodzajową scenografią. Mam jednak jedno zastrzeżenie - zabrakło mi wyjścia poza tekst. A może nie było to możliwe? Reportaż Sieczki jest tak plastycznie napisany, że twórcom nie pozostaje nic innego, jak tylko przyobleczenie go w teatralne szaty.

Marta Żelazowska/zelazowska_o_teatrze/ Instagram

 

---

Dodatkowe informacje